Verder maar weer.
Alles vervallen langs deze oude route.
Dit lijkt ooit een benzinepomp geweest te zijn.
Ja en deze schildering. Misschien iemand die daar verongelukt is?
Ter nagedachtenis? Wie weet.
De weg wordt onverhard.
En als je dan een vrachtwagen tegen komt kun je beter even stoppen.
Want je ziet even niets meer met het stof dat opwaait.
Kom ik op deze zandweg 2 keer een auto tegen en zwaaien dat de inzittende doen naar mij. Dat zijn geen Amerikanen. Die kijken je nog niet aan als je die tegen komt. En dan hier zo afgelegen. Dat moeten ook wel haast van die maffen zijn die de R66 aan het rijden zijn net als ik. Het is prachtig hier zo afgelegen. Alleen de temperatuur is weer 38 graden.
Hier zie ik weer velden vol met oude auto's, die er al jaren staan. De struiken staan zo hoog dat je ze bijna niet meer ziet.
En nog meer zandweg.
Ik stop op de staatsgrens van New Mexico en Texas maar dan van vroeger aan de R 66. Er is niets meer van over.
Hierna krijg ik een stuk autobaan (Freeway) en het eerste wat me opvalt is dat deze als een biljart-laken zo strak van kwaliteit is. Nog nergens gezien hier. De wegen zijn niet al te best. En heel veel windturbines. Ook nog niet gezien in dit land. En dat begint meteen aan de staatsgrens.
Ik ga er bij Adrian weer af. Daar is de oude R66 nog aanwezig en daar kom je op het middelpunt van deze oude route. Ja, ik ben dus nu op de helft van de Historische Route 66. En deze klopt tot nu toe perfect zoals ik deze met BaseCamp gemaakt had voor mijn Garmin. Niet een keer verkeerd gereden of verdwaald tot nu toe.
Nadien aangekomen in Vega en dit plaatsje even bekeken.
Blijf staan in Vega. En mijn koelkast doet het weer. Deze brander regelmatig schoon blazen helpt dus wel.